Utočište u kućici za ptice

Pitanje koje je često prisutno u arhitektonskoj teoriji i praksi, tiče se ljudske potrebe za izolovanjem od urbanog stila života i traženje drugačijih senzacija i oblika bitisanja u arhitekturi. Kao jedan od vidova tog bijega, generiše se arhitektura kroz interakciju sa prirodom. Arhitektonski studio act_romegialli se bavi ovim izazovom u svom rješenju Santijagovo gnijezdo. Često arhitekti pričaju iz svog ličnog iskustva i takav pristup koji je autentičan i proživljen stvara arhitekturu koja mijena ustajale i uvriježene perspektive.

Arhitekta je odlučio početi od pozicije korisnika, posjetioca koji je među drvećem. Kao učestalijeg posjetioca drveća nalazi pticu, koja mi služi za pronalaženje sredstva koji će mu pomoći u prostornoj naraciji tog zadatka. Stari rokolo, nekada korišten za lov na ptice, postaje opna za čovjeka unutar koje je moguće opuštanje i meditacija. Arhitekt ostaje dosljedan u motivu i takva privrženost se odražava u zadržavanju konstrukcije u izvornom obliku.

Drvena kutija umetnuta u mali podrumski volumen sadrži malu kuhinju i toalet. Na spratu, mala prostorija postaje alternativna radna soba sa improvizovanim krevetom. Na terasi roccola nalazi se volumen u staklu i drvetu. Tu, među granama drveća, perspektiva se mijenja - korisnik postaje dio šume.

Volumen koji se nalazi na terasi ima staklenu opnu i strukturu od punog drveta unutar nje. Odsjaji okolnih listova na staklenim površinama tokom dana čine arhitekturu diskretnom, gotovo neprimjetnom.

Kako bi nadoknadili odnos u kom su ptice lovljene kroz prošlost arhitekte postavljaju rad u drvetu crvenog kedra i bakra, koji je kreirala umjetnica Anna Papini, pod nazivom Slomljeni kavez koji danas pticama nudi dom i utočište.