Primjena ravnih krovova i njihova podjela

Kosi krovovi su od davnina bili ustaljeni način pokrivanja objekta. Osim u pustinjama, oni su bili široko primjenjivani da bi se snijeg i kiša slijevali. Ravni krovovi su se pojavili u toku Industrijske revolucije, sredinom 19. vijeka. Prvi ravni krovovi su pravljeni od filca i katrana koji su se postavljali preko ravne drvene konstrukcije. Tada je jedan od najvećih prednosti ravnog krova bila ušteda. Upotreba ravnih krovova je prvu masovniju primjenu dobila u Njujorku gdje su ravni krovovi bili pogodni za sušenje veša i za postavljanje rezervoara sa vodom. Dodatno su ravni krovovi onemogućavali klizanje snijega na trotoare i ulice. Početkom dvadesetog vijeka ravni krovovi su postali simbol modernog vremena i ustalili su se u internacionalnoj arhitektonskoj praksi. 

Ravni krovovi ustvari nisu ravni već imaju određeni nagib koji se uglavnom kreće do 7%. U narodu vlada pogrešno mišljenje da ravni krovovi nisu efikasni kao kosi. Istina je da je ravni krov, kao i kosi, kritično mjesto zgrade koje se mora pravilno isprojektovati i izvesti. Za kvalitet ravnog krova je od presudnog značaja poznavanje izolacionih materijala koji se koriste. Ravni krovovi se koriste kod stambenih, komercijalnih i industrijskih objekata. Razlozi za odabir ravnog krova mogu biti razni. Nekad je to jeftinije rješenje od kosog krova, nekad je praktičnije jer omogućava smještanje određene opreme koja bi inače zauzimala prostor objekta, a nekad se jednostavno vrh zgrade koristi kao bašta, restoran ili platforma. Osnovna podjela ravnih krovova bi bila sledeća: klasični, obrnuti, ventilirajući i zeleni. 

Klasični ravni krov „topli krov“ je krov kod koga je hidroizolacija postavljena kao završni sloj. U ovom slučaju je termoizolacija smještena ispod hidroizolacije. Ovo znači da je dobro zaštićena i da se pri renoviranju najčešće može ponovo upotrijebiti. Mana ovakvog sistema je to što je hidroizolacija direktno izložena spoljašnjim uticajima i UV zračenju što može dovesti do oštećenja. Parna brana je smještena između noseće konstrukcije i termoizolacije.

Kod obrnutog ravnog krova hidroizolacija je smještena ispod termoizolacije pa je bolje zaštićena nego kod klasičnog ravnog krova. U ovom slučaju hidroizolacioni sloj u isto vrijeme preuzima ulogu parne brane. Termoizolacija se nalazi iznad hidroizolacije i najčešće se preko nje nalazi sloj šljunka. U ovom slučaju se mora birati termoizolacija koja ima malu sposobnost apsorpcije vode i kojoj se fizičko-mehaničke karakteristike ne mijenjaju u prisustvu vlage. 

Ventilirajući ravni krov ima dva sloja koja su razdvojena praznim prostorom (ventilirajućim slojem) čija je funkcija odvođenja vlage koja dospije iz unutrašnjosti objekta u krovnu konstrukciju. Donji dio ventilirajućeg krova se sastoji od noseće konstrukcije i termoizolacije, a gornji sloj od hidroizolacije i pokrivača. Ovakvi krovovi se rijetko viđaju u današnje vrijeme. 

Zeleni krovovi mogu biti klasični, obrnuti ili ventilirajući, a dijele se na ekstenzivne, intenzivne i mješovite. Ekstenzivni krovovi su lakši za održavanje i najčešće sadrže sloj hranjivog supstrata debljine do 20cm. Kod ekstenzivnih zelenih krovova debljina supstrata je veća i oni često sadrže staze, fontane, travnjake i prohodne terase.

Prema prohodnosti, ravni krovovi se dijele na prohodne i neprohodne. Prohodni krovovi osim osnovne funkcije služe kao terase za izlazak i boravak. Oni se pokrivaju sa zaštitnim slojem koji štiti hidroizolaciju i ostale slojeve od oštećenja. Za razliku od njih, neprohodni krovovi imaju samo osnovnu funkciju pokrivanja objekta, a po njima se može hodati samo za potrebe održavanja.