Neutralisati granice

Fraza kako graditi u prirodnom pejzažu, zasnovana na poznom Nimajerovom pristupu projektovanju, stvorila je novi koncept iza „paviljona bez programa“ na specifičnom mediteranskom terenu južne Španije. Projektovan od strane španskog studija sa sjedištem u Parizu, Jesus Torres Garcia architectes, objekat se smatra rezultatom dva ključna faktora: odnosa forme i pejzaža i veze strukture sa tlom. 

Betonski zid i krovni sistem imaju koristi (kao apsorberi i emiteri) od pasivnog termičkog zagrijavanja mase koje može biti vrlo efikasno u toploj klimi, dok reflektujući prozor pomaže u kontroli solarnog dobitka.

Blago zakrivljena forma nastala je kao odgovor na prirodne konture krajolika pri čemu je čitava struktura oslonjena na temelj sličan nakovanju koji se ugrađuje u zemlju u samo jednoj tački, smanjujući uticaj na tlo. Svi elementi koji čine prostor i konstrukciju zamišljeni su kao produžetak prirodnog konteksta, a ne kao intervencija u prostoru. Obmotavajuća velika staklena fasada odražava okolinu omogućavajući prozirnost izdaleka, tako da noću unutrašnje aktivnosti svijetle kroz staklene površine ka vanjskom svijetu. Sa jedne strane ogrnuta vertikalnim drvenim daskama, druga fasada je zastakljena da odražava okruženje. Unutrašnjost zgrade je otvorena, fluidna, svijetla i fleksibilna.

Kako sam paviljon nema unaprijed određeni program, dio zadatka je bilo projektovanje prostora koji bi mogao da primi skoro sve aktivnosti. Sa malom kancelarijom, uglavnom zaobljeni kvadratni oblik glavne prostorije može se lako koristiti za školske izlete, sastanke, koncerte, izložbe ili gotovo bilo koju drugu funkciju, dok sama zgrada postoji kao obrazovni alat koji pokazuje integrisane održive osobine u savremenom projektovanju arhitekture. U paviljonu se održavaju razni događaji, uključujući izložbe i muzičke performanse. Ovaj paviljon neutralizuje granice između arhitekture i okolnog pejzaža, istovremeno odražavajući protok vremena.