Alcáçove medju plutnjakom i crnikom

Za portugalsku regiju Alentejo važi da je najbogatija stvar u njoj krajolik. A krajolik je ovdje nestvaran, sa rijetko obraslim krečnjačkim brežuljcima koje udaraju okeanski vjetrovi. Ovo je lokacija na kojoj je arhitektonski studio Promontório stvorio Casa da Volta, smještajni objekat pozicioniran među brdima prošaranim hrastovima plutnjakom i crnikom.

Ova udaljena zgrada odražava tradiciju portugalske alcáçove ili qasbah, koja prema njenoj arapskoj etimologiji predstavlja citadelu ili odbrambeni kompleks sa zgradama zaštićenim zidom, slika koja podsjeća na Heideggerovu ideju o ograničenom prostoru, o ljudskoj potrebi za definisanjem mjesta za život u beskrajnom pejzažu. Ova vrsta utvrđene farme zapravo je bila dominantan oblik naselja širom Magreba, i većeg dijela Mediterana, od rimske antike do arapskih naselja.

Za sve namjere i svrhe, ova zgrada je zamišljena kao niz volumena raspoređenih oko ograđenog dvorišta. Njen položaj u odnosu na granične linije posjeda diktirali su lokalni propisi, što je rezultiralo time da je izgrađena uz depresiju tako da izgleda napola utonula kada se gleda s jugozapada, ali se postepeno otkriva prema sjeveroistoku. Osim ulaza za vozila u jednom uglu i pješačke kapije, vanjski zidovi imaju vrlo malo otvora. Izuzetak je istočno uzvišenje koje gleda na veliku terasu, prostranstvo krajolika i malu uvalu ispod.

Tri pravougaona volumena zauzimaju sjevernu, istočnu i zapadnu stranu dvorišta, odnosno spavaće sobe, dnevni boravak i kuhinju, te spavaću sobu za osoblje. Južnu stranu zauzima voćnjak. Zajednički prostori raspoređeni su kao klasičan niz rasklopnih prostora, od kuhinje preko dnevnog boravka do biblioteke, a sve su odvojene simetričnim ugradbenim vratima. Trpezarija je od dnevnog boravka odvojena velikim kaminom sa metalnim dimnjakom okačenim na plafon. Na njemu su vidljivi rogovi od izbijeljenog drveta i drvene lamperije, zidovi su bjela štukatura, a podovi betonski.

Vanjski zidovi su od bijelog kamena, a hrapavost ovih površina od izgorjelog kreča izaziva narodni, gotovo arhaični osjećaj, ublažen čistom apstrakcijom i poetikom arhitekture.