Gabion stambena zgrada

Da li je moguće zamisliti arhitekturu koja je integrisana u slojeviti istorijski kontekst, izbjegava dalju zauzetost lokacije i čuva prethodni način upotrebe,a pri tome se u potpunosti uklopa u svoje vrijeme i ima izraz savremenosti? Da li zgrada koja oponaša arhitektonsku tipologiju i stilove poštuje istoriju i mjesto, koristeći ustaljene tehnike i materijale, ili se mogu ponovo koristiti zatečeni dijelovi objekta i ugraditi ih na nov i nepredvidiv način? Arhitekte su razmišljale na ovaj način: kako da u “istorijsku” anvelopu implementiraju materijal koji je nastao od rušenja  na način da mu udahnu novi život.

Zgrada je na istom mjestu, iste veličine i oblika i istog materijala kao i prethodna sa nanovo izgrađenim fasadnim omatačem. Objekat se nalazi  na ivici sela, koje je sada uklopljeno u periferiju Sesto San Giovanni, nekoliko kilometara od Milana. Naselje danas ima vrlo složenu morfologiju sa građevinama različitih tipova objedinjenih uzastopnim dvorištima koja su međusobno povezana natkrivenim šetnicama. Naokolo su stambena, gusta naselja koja su građena do 70-ih godina sa razvijenom putnom infrastrukturom. Strogi građevinski propisi određuju veličinu osnove objekta, namećući morfologiju i odnos sa izgrađenim okruženjem.

Projektantska odluka, koja se uvijek svodi na nit koja spaja arhitektonski kvalitet i profit od nekretnina, sastoji se u uspostavljanju određenog kontinuiteta sa prethodnom zgradom (štalom koja je u potpunosti propala), njenim volumenom i dvorištima istorijskog sela. To se postiglo zadržavanjem oblika i dimenzija već postojeće konstrukcije (utvrđene regulativom, i koja se sada u potpunosti implementira u novi projekat) i primjenom dijela građevinskog materijala koji je sačinjavao prethodni objekat. Materijal - kamen, slomljen u veličini od nekoliko centimetara, uobličava se žičanom mrežom od korten čelika i ravnomjerno se raspoređuje po krovu i zidovima, pa predstavlja svojevrsnu estetsku i konstruktivnu "baštinu", kao i tehnološku, uprkos transformaciji kojoj je bio podvrgnut.

Dobijeni volumen je kompaktan, gotovo jednomaterijalan, podijeljen u simetrično presovane bakarne ramove u kojima se pozicionirani svi otvori smeštaja,njih šest smještajnih jedinica linijski raspoređenih na tri nivoa. Otvori ne ugrožavaju integritet i snagu zgrade, skriveni su zatamnjenim panelima koji se mehanički otvaraju i djeluju kao zaklon od sunca i kiše. Trake se nastavljaju do linije strehe, djelimično prelazeći preko linije oluka u krovnoj ravni, integrišući zenitnalne otvore unutar sebe.

Jedinstvena konstrukcijska tehnika omogućila je uklanjanje uobičajenih građevinskih elemenata: kanala, oluka, prozorskih špaleta, arhitreva, roletni ...omogućavajući jednostavnu konstrukciju i čuvajući formalnu čistoću. Reciklirani materijal sada je sastavni dio anvelope koja je projektovana s ciljem umanjenje potrošnje energije, korišćenjem materijala, ventilisanih slojeva i iznad svega formiranja „mase“ koja u toku ljeta usporava zagrijavanje unutrašnjosti objekta  a zimi zadržava što više toplote.

Zgrada je bez dimnjaka i ne emituje ostatke procesa sagorijevanja. Sistem grijanja i hlađenja je obezbijeđen podnim radijalnim panelima koji se snadbjevaju energijom upotrebom toplotnih pumpi. Kišnica teče duž valovitog lima koji je ispod gabiona i sakuplja se u podnožju zgrade i pretače u rezervoare za navodnjavanje. Korišteni materijali značajno smanjuju naknadne intervencije održavanja vezane za ovojnicu zgrade. Gabioni štite valovitu aluminijumsku foliju od kišnice i sunčevih zraka, zbog čega je moguće pretpostaviti da vremensko trajanje primjenjenih materijala je veće od pedeset godina. Znatno slično vrijeme trajanja važi i za presovani bakar koji čini sistem zatamnjenja.

Ovakvim pristupom arhitekti su savremenim odgovorima riješili postavljeni problem na početku projekta, planirajući van ustaljenih konvencija.