Prikazati a ne pokazati sebe

Zatvorena od 1962. godine, velika solana Salins-les-Bains koja je koristila salamure od srednjeg vijeka, a vjerovatno i ranije, djelimično je srušena 1940. Uprkos ovim rušenjima, nalazište je ostalo izuzetno. Na površini su ostale tri impozantne zgrade, kao i tragovi starih ograda (kula, kapija, itd.). Sačuvana je vrlo dugačka podzemna galerija iz 13. vijeka. Zgrade su bile posjećene i ubrzo nakon prestanka primarne aktivnosti, mada ambicija da se stvori pravi muzej rodila se vrlo rano. 

Arhitektonski konkurs organizovan u proljeće 2006. godine je donio konkretizaciju ove ideje. Nedavni upis lokacije kao UNESCO-ve svjetske baštine 27. juna 2009. godine, pored obližnjih Kraljevskih solana Arc-et-Senans koje su već bile prepoznate i čija istorija ih dodatno povezuje, dovršava prelazak mjesta proizvodnje u novi poziv kao kulturne baštine. Prva faza realizacije, prenamjene, time je bila i okončana. Ona je podrazumjevala djelimičnu realizaciju izložbenih prostorija, stvaranje kancelarije za prodaju karata i ulazne partije, kao i muzeografiju peći. Suočeni sa postojećom arhitekturom koja je vrlo prisutna, ali koja se ne može odmah pročitati, arhitektonska intervencija se bazirala na principu: prikazati, a ne pokazati sebe. 

Cilj ove intervencije je da prosvjetli lokaciju: da održi distancu kako bi bolje uokvirio detalj, usmjeri pogled ka njenoj materijalnosti, ponovo otkrije lokaciju u novom svjetlu i otvori nove perspektive. Ova međuudaljenost je efikasna u prizemlju iz arhitektonskih, tehničkih (zidovi zasićeni solju) aspekata i konteksta nasljeđa (reverzibilnost): cijelo prizemlje je instalirano „kao kutija u kutiji“ u postojećoj zgradi. Zajednička nit projekta koja se proteže duž cijele kompozicije je zarđali čelik.

Nakon ovoga solana je postala muzej.